Jak się dalej potoczyły losy destylarni Glengyle?

Tak jak większość destylarni na początku XX w. kryzys gospodarczy spowodował problemy większości destylarni w Campbeltown, który również nie ominął Glengyle. Koncern West Highland Malt Distillers Ltd. postanowił odkupić destylarnie, jednak już w 1924 sprzedaje ją za 300 funtów.

W 1925 produkcja spirytusy jest definitywnie zakończona a 8 kwietnia tego samego roku zostają zlicytowane zapasy destylarni.

Przez okres 75 lat budynki destylarni wykorzystywane były na różne potrzeby w latach dwudziestych XX w. korzystał z nich Campbeltown Miniature Rifle Club, później służyły jako skład i biuro sprzedaży firmy rolniczej. Dzięki temu iż budynki były użytkowane nie popadły w całkowitą ruinę jak większość zamkniętych destylarni w Campbeltown, jednak ich stan nie napawał optymizmem.

Podjęto kilka prób otwarcie destylarni pierwsza miała miejsce 16 lat po jej zamknięciu, kiedy gorzelnię kupili bracia Bloch, ówczesnych właścicieli Glen Scotia jednak ich plany pokrzyżowała wojna. Kolejna próba miała miejsce w 1957 r., kiedy Campbell Henderson złożył wniosek o modernizację destylarni o wartości 250 tys. funtów, jednak i tym raz nic z tego nie wyszło.

Dopiero w 2000 spółka Mitchell’s Glengyle Limited, kierowana przez Hedleya Wrighta, prezesa J&A Mitchell and Co Ltd. podjęła trzecią udaną próbę wskrzeszenia destylarni i tak od marca 2004 roku po wielkiej modernizacji spłynęły pierwsze krople z alembików.

Tutaj należy dodać iż właściciel destylarni Glengyle czyli w skrócie Springbank używa nazwy dla whisky Kilkerran, zasadniczo z dwóch powodów po pierwsze nie ma praw do nazwy Glengyle takowe ma koncern Loch Lomond i Glengyle jest nazwą używaną dla słodu mieszanego Highland a po drugie firma Mitchell’s Glengyle Ltd jest bardzo dumna z kontynuowania wspaniałej tradycji Campbeltown, co odzwierciedla wybór nazwy. Kilkerran wywodzi się od gaelickiego „Ceann Loch Cille Chiarain”, która jest nazwą pierwotnej osady, nadaną przez Saint Kerran, gdzie obecnie znajduje się Campbeltown.